Çocukların karşısında toplumu ilk temsil edenler anne ve babalarıdır. Çocuğun toplumla uyumlu bir yetişkin haline getirilmesi oldukca önemlidir . Aynı zamanda adil ve tutarlı olmak gerektiğinden disiplin uygulamak hassas konudur . Bir çocuğun gelişimi hergün değişiklik gösterir. Onlar sadece ebeveynlerin söyledikleri kelimeleri değil, kelimeleri söylerkenki tonlamalarını da duyar. Kendi vücut dillerini gözlemler, tanır ve yüz ifadelerini izlerler. Çocuk ve aileler arasındaki ilişki diğer tüm insan ilişkilerinden daha yoğun biçimde gelisir . Ebeveynler çocuklarına tutarsız, eleştirel veya sevgisiz davrandıkları zaman çocuklar kendilerini değersiz hissederler. Bazı ebeveynler çocuklarının olumsuz davranışlarına odaklanır ve onları sürekli eleştirirler. Belli bir dereceye kadar eleştiri gerekli olabilir, fakat çocuk sadece öfke ve eleştiri duyarsa özgüveni zayıflayacaktır. Çocuğunuza sarılmak, onu övmek ve sevdiğinizi söylemek iyi davranışlar geliştirmesini sağlar. Eğer çocuğunuz olumsuz bir davranış sergilerse yanlızca davranışı eleştirin çocuğunuzu kesinlikle değil. Nitekim, birçok aile bu durumu daha da ilerletip çocuklarını uzun zaman zedeleyecek kelimeler sarf ediyor. Seni görmek istemiyorum..seni artık sevmiyorum..gibi cümleler çocukları oldukça fazla incitir, sonraki yaşamlarında olumsuz etkiler. Çocuğunuzu başka çocuk ya da kardeşiyle kıyaslamak ve aşağılamak da olumsuz bir davranıştır.
